“Nooit van mijn leven ga ik hardlopen….”, riep ik een aantal jaar geleden nog. Sporten was wel mijn ding maar ik hield het voornamelijk bij tennis en de sportschool. Drie jaar geleden daagde ik een van mijn vrienden uit om voor het goede doel de Posbankloop te lopen. Ik ben ambassadrice van stichting T.E.S.S. Unlimited en voor deze stichting zouden we geld op gaan halen met behulp van de Posbankloop. Mijn maatje wilde wel mee lopen, mits ik ook zou lopen. Hard gelag, na 100 meter liep ik al blauw aan. Maar zo eigenwijs als ik ben ingeschreven voor de 6 kilometer en drie keer per week gaan trainen. Ik kan het rondje om ‘t gat van Slijk Ewijk inmiddels met mijn ogen dicht lopen. Drie maanden had ik de tijd. En daar sloeg de verslaving toe, het moest telkens iets verder. En uiteindelijk wisselde ik zonder mede weten van mijn maatje onze afstand van 6 naar 15 kilometer.
En met de Posbank was het hek van de dam. Kort na deze loop vertrok ik naar Guatemala om voor de stichting te werken. In Guatemala werd ik benaderd door stichting move4kids, een stichting die geld inzamelt voor kinderprojecten door middel van sportieve uitdagingen. Om geld op te halen voor onze stichting gingen ze meedoen aan de olympic distance triathlon van Barcelona en het leek ze ontzettend leuk als er iemand van de stichting mee zou doen. Binnen een uur was ik ingeschreven, om mij later af te vragen hoe en wat het nou precies zat bij een triathlon. Gelukkig mag ik me prijzen met lieve sportvrienden om mij heen die zich ook inschreven en het trainen kon beginnen. Lopen zat er wel in inmiddels maar nu moest ik ook gaan zwemmen en fietsen… Barcelona was een prachtige ervaring. Ik ben absoluut een sporter die geniet. Ik sta aan de start met een glimlach en ik finish met een glimlach. Ik heb mij nog nooit druk gemaakt over mijn snelheid. Mijn motto is ook” I’m not a winner, I’m a finisher. En finishen zal ik, hoe dan ook!
Dat de kindjes in Guatemala mij ver gebracht hebben kan ik wel zeggen. Ook voor hen liep ik afgelopen jaar de marathon van New York. Toch wel het hoogte punt van al mijn sportieve impulsieve doelen. New York was fantastisch. En daar waar je net over de finish roept dat je het nooit meer doet, ben je korte tijd later alweer ingeschreven voor de volgende marathon.
Sinds afgelopen winter loop ik op dinsdagavond mee met Arnhem-loopt. Via mijn sportschool in Elst was ik al bij de crossfit-trainingen van Jan terecht gekomen. De winter, donker en kou zijn vaak een tegenhouder voor mij voor het hardlopen. Twee van mijn hardloopmaatjes liepen al bij Arnhem Loopt dus de keuze voor deze groep was snel gemaakt. Heerlijk om snelheid, hoogtemeters en kracht met elkaar te combineren. Nieuwe uitdagingen, daar hou ik van. De trainingen zijn nooit hetzelfde en ze lijken met de week zwaarder te worden.
Ik kijk in het leven niet al te ver vooruit, maar dat er nieuwe doelen zullen blijven komen dat staat vast. Eind van dit jaar hoop ik de marathon van Eindhoven te lopen en volgend jaar wie weet wel mijn eerste halve Ironman. En in die tussen tijd? Vooral lekker blijven lopen, genieten en plezier maken. 
